امروز با حافظ : من که باشم که بر آن خاطِر عاطِر گذرم؟

غزل 148 حافظ هم فوق العادست. یارم چو قدح بدست گیرد ... .

با درود
سپاس از یادآوری شعرهای دل انگیز! شاید برخی از ابیات غزل زیر درخور حال و هوای روزگار ما باشد:

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

نه هر که آینه سازد سِکندری داند

نه هر که طَرْفِ کُلَه کج نهاد و تُند نشست

کلاه داری و آیینِ سروری داند

تو بندگی چو گدایان به شرطِ مزد مکن

که دوست خود روشِ بنده پروری داند

غلامِ همتِ آن رندِ عافیت سوزم

که در گداصفتی کیمیاگری داند

وفا و عهد نکو باشد ار بیاموزی

وگرنه هر که تو بینی ستمگری داند

بباختم دلِ دیوانه و ندانستم

که آدمی بچه‌ای، شیوهٔ پری داند

هزار نکتهٔ باریکتر ز مو این جاست

نه هر که سر بتراشد قلندری داند

مدارِ نقطهٔ بینش ز خالِ توست مرا

که قدرِ گوهرِ یک دانه جوهری داند

به قَدّ و چهره هر آنکس که شاهِ خوبان شد

جهان بگیرد اگر دادگستری داند

ز شعرِ دلکَشِ حافظ کسی بُوَد آگاه

که لطفِ طبع و سخن گفتن دری داند

این بخشتونو خیلی دوست دارم. تسکین و مرحمی برای همه اخبار تلخ و گزنده این سرزمین.
تسکینی بر همه اخباری که میگوید ایران در مسیر تباهیست

ای نسیم سحری بندگی من برسان
ممنون عصرایران